Serdecznie polecam tę książkę zwłaszcza tym, którzy pogubili się troszeczkę w coraz bardziej poplątanym i brutalnym świecie. Dla mnie ta przypowieść to drugi „Mały Książe” S. Exupery’ego – przewodnik, do którego wraca się przez całe życie.
Amos Oz to izraelski pisarz, eseista i publicysta, piszący w języku hebrajskim. Debiutował tomem opowiadań „Tam, gdzie wyją szakale” w 1965, w następnym roku ukazała się jego pierwsza powieść. Kolejne utwory (powieści, zbiory opowiadań, także eseje literackie oraz polityczne, w których autor wzywa do kompromisu między Izraelem a Palestyńczykami) publikowane są regularnie, w dwu-trzyletnich odstępach. Do najważniejszych jego książek, wydanych także w Polsce (często jednak tłumaczonych w oparciu o angielski przekład) należą „Mój Michał”, „Czarna skrzynka” oraz „Nagle w głębi lasu”. Amos Oz jest uważany za najwybitniejszego żyjącego pisarza izraelskiego. Od kilku lat wymieniany jest jako jeden z głównych faworytów do otrzymania literackiej nagrody Nobla.
„Nagle w głębi lasu” to książka, która urzekła mnie prostotą języka oraz tym „drugim dnem” przeznaczonym w szczególności dla ludzi dorosłych – tych, którzy goniąc za pieniędzmi, pozycją zawodową coraz częściej zapominają o tym, co najważniejsze. O uśmiechu, szczerości i szacunku dla drugiego człowieka.
Fabuła jest bardzo prosta. Mieszkańcy odciętej od świata wioski żyją w strachu przed nocą i pobliskim lasem. Przed wieloma laty, gdy byli dziećmi, nocą zniknęły z wioski wszystkie zwierzęta. Dla dzieci to tylko powtarzana cicho historia. O wydarzeniach owej nocy wiadomo jedynie, że za zniknięcie zwierząt odpowiada demon Nehi. Maja i Mati zdobywają się pewnej nocy na odwagę i zapuszczają w las, by odkryć prawdę o zwierzętach i o złym demonie. Okazuje się, że jest on smutnym, zakompleksionym i przestraszonym chłopcem wygnanym przez ludzi z wioski.
Historię wyprawy Mai i Matiego ku prawdzie można odczytać na kilka sposobów: jako współczesną bajkę adresowaną zarówno do dzieci, jak i do dorosłych, przypowieść o losie outsiderów w nietolerancyjnym społeczeństwie lub krytykę relacji historycznych zaciemniających obraz rzeczywistości.
Fot. Andrzej Piechocki
Dodaj komentarz