Produkcja Netflixa pokazuje brutalną rzeczywistość osoby w trudnej sytuacji finansowej zmagającej się z systemem. Biurokracja, alkoholizm, przemoc domowa, traumy z dzieciństwa i desperacka potrzeba poczucia niezależności. To świat Alex, głównej bohaterki serialu. Kobieta zatrudnia się jako sprzątaczka za minimalne wynagrodzenie, aby zapewnić bezpieczeństwo trzyletniej córce.
Warto przyjrzeć się temu, co z jakiegoś powodu zapadło nam w pamięć w ciągu minionego roku. Co najmniej połowę z niego przeżyliśmy w pandemii i związanych z nią izolacjach. Nie sposób zatem ukryć, że mieliśmy okazję obejrzeć nawet te filmy, które raz obejrzane, odchodzą w niepamięć. Tym uważniej zatem należy przyjrzeć się pozycjom proponowanym przez popularne serwisy streamingowe, takie jak Netflix. Można wówczas wyłonić to, co wprowadza jakąś zmianę. W myśleniu, postępowaniu, postrzeganiu. Co wyposaża oglądającego w nową perspektywę, dodatkową wiedzę, inny punkt widzenia.
Serial, który uczy wdzięczności
Przez dziesięć odcinków obserwujemy młodą mamę, która walczy z wiatrakami. Pierwszym z nich jest ojciec dziecka, znęcający się nad dziewczyną psychicznie. Kolejne są dokumenty, wszystkie wielostronicowe i zadające pytania, na które wypełniający nie zna odpowiedzi. Programy pomocowe, do których potrzeba podpisów, potwierdzeń, zameldowań, wpłat, poręczeń, zatrudnienia, zamieszkania, et cetera. Tej niekończącej się liście wymagań serialowa Alex stawia czoła, pracowicie robiąc wszystko, co jest w zasięgu jej możliwości. Oczywiście, nie pomaga zwariowana matka oraz jej dużo młodszy partner, którego intencje słusznie budzą pewne podejrzenia.
Alexandra znajduje agencję sprzątania z niezbyt atrakcyjnymi warunkami i podejmuje się każdej pracy, która przez niektórych właścicieli czyszczonych przez nią mieszkań staje się momentami poniżająca. Dla swojej pracodawczyni cenniejszy od niej jest wypożyczany na zlecenia odkurzacz. Bohaterka jednak znajduje w szorowaniu toalet inspirację do pisania. Sprzątając sypialnie, porządkując kuchnie, czyszcząc łazienki odkrywa sekretne życie ich mieszkańców, snuje ich historię widzianą z jej perspektywy. Czyli osoby, która zagląda do nocnych szafek, lodówek, garderób i śmietników. To z nich czerpie opowieści, które opisuje.
Oglądając to wszystko z wygodnej kanapy i towarzystwie przekąsek nie da się oprzeć dziwnemu poczuciu winy. Ma świadomość tego, że nie doceniamy w życiu wielu rzeczy. Dach nad głową, pieniądze na jedzenie, samochód, wsparcie bliskich, niezależność, to tylko część z nich.
Wszystkie odcienie Kanady
To, co z pewnością wyróżnia serial na tle innych produkcji, to krajobraz, w który wciąga widza. Kanadyjska natura, podmokłe tereny, rozległe lasy, w których z łatwością można się zgubić i zapomnieć drogi do domu. Albo, w które można uciec, jeśli dom akurat okazuje się niezbyt przyjaznym miejscem. Wyspa i piękne domy. Biedne osiedla, jeziora, ludzie pomieszkujący w przyczepach, barakach, kamperach. Kamienista plaża i ciągły deszcz, mgła i szybko zapadający zmrok, nieczęsto doświadcza się tutaj jasnego nieba. To dlatego rzadkie momenty, w których świeci słońce tak silnie napawają nadzieją na pozytywny rozwój sytuacji. Niemal czuć zapach wilgotnej ziemi, czy igieł pnących się w górę sosen.
Nic nie jest czarno-białe
W świecie przedstawionym nie ma ludzi całkowicie dobrych, ani całkowicie złych, nie znajdziemy tu przerysowanych postaci. Każdy, nawet najbardziej specyficzny charakter, ma granice swojej życzliwości, złości, czy odrealnienia. Kiedy je przekracza, widzimy przede wszystkim człowieka. Tworzy to autentyczność postaci, która jest bardzo istotna w procesie utożsamiania się z którąś z nich.
Jeśli kogoś nieszczególnie interesuje wątek systemu pomocy socjalnej w Ameryce Północnej, warto przyjrzeć się tej pozycji z jeszcze jednego powodu. Oprócz obnażania prawdy o nałogach, ubóstwie, samotnym macierzyństwie i wpływie traumatycznego dzieciństwa na dorosłe życie, skłania widza do konfrontacji z samym sobą. A to już coś.
Fot. zrzut ekranu https://www.netflix.com/pl/title/81166770
Dodaj komentarz